උපසම්පදාව ලැබූ භික්ෂුවක් අධිසිල් සහිතය. අධිසිල් සහිත උපසම්පදා භික්ෂුවකගේ චීවරය ඉවත් කිරීමට නම් ඒ සඳහා සාධාරණ හේතුවක් තිබිය යුතුය. බුදුන් සඳහන් කළ පරිදි බුද්ධ පුත්‍රයෙකුගේ චීවරය ගිහියෙකු හෝ වෙනත් භික්ෂුවක් විසින් ඉවත් කරන්නේ නම් චීවරය ඉවත් කිරීමට යෙදෙන භික්ෂුව පාරාජිකා තත්ත්වයට පත් විය යුතුය. භික්ෂුවකගේ අතින් සිදුවන ඇවැත් චීවරය ඉවත්කොට භික්ෂුත්වය අහිමි කිරීමට හේතු නොවේ. භික්ෂුවකගේ චීවරය ඉවත් කිරීමට හේතු වන පාරාජිකාවන් සතරක් පිළිබඳව විනය පිටකයේ පාරාජිකා පාලිහි සඳහන් වේ. එම සතර පාරාජිකා පහත පරිදි වේ.
1.මෛථුන ධම්ම පාරාජිකා (කාමයේ වරදවා හැසිරීම )
- අදත්තාදාන පාරාජිකා (සොරකම )
- මනුස්‌ස විග්ගහ පාරාජිකා (සිතාමතා මිනිස් ඝාතනයක් සිදු කිරීම )
- උත්තරී මනුස්‌ස පාරාජිකා (තමා යම් උසස් ධ්‍යානයකට පත් වී ඇති බවට බොරු කීම )
බුදුන් සඳහන් කළ පරිදි පළමු පාරජිකාව නම් යම් භික්ෂුවක් ස්ත්‍රියක, පුරුෂයෙකු හෝ සත්වයෙකු සමග ලිංගික සංසර්ගයේ හෝ යම් කිසි එවන් කාර්යයක යෙදුණේ නම් එවන් භික්ෂුවක් අනෙකුත් භික්ෂුන් සමග සහ වාසයට නුසුදුසු වන්නේය යන්නයි.
දෙවන පාරාජිකාව නම් සොරකම් කිරීමය. යම් භික්ෂුවක් පොදු දේපල හෝ යමෙකුගේ පෞද්ගලික දෙයක් සොරම්කොට එයින් නින්දා ලබා රජයෙන්ද දඬුවම් ලබයි නම් එම භික්ෂුව තව දුරටත් අනෙකුත් භික්ෂුන් සමග වාසයට නුසුදුසුය. එම භික්ෂුවගේ චීවරය ඉවත්කොට පැවිද්දෙන්ද ඉවත් කළ හැකිය.
මනුෂ්‍ය ඝාතනය, මනුෂ්‍ය ඝාතනයට උදව් කිරීම, මනුෂ්‍ය ඝාතනයකට පෙළඹ වීම භික්ෂුවක් පාරාජිකා තත්ත්වයට පත් වීමට හේතු වේ.
තවමත් ලබා නොමැති යම් උසස් ධ්‍යාන තත්ත්වයකට පත් වී ඇති බවට බොරු කීම සතර වන පාරාජිකාවයි. මෙය චීවරය ඉවත් කර භික්ෂුත්වයෙන් පහ කිරීමට හේතු වේ. මේ සතර හැර අනෙකුත් ඇවැත් චීවරය ඉවත් කිරීමට හෝ භික්ෂුත්වය අහිමි කිරීමට කරුණු නොයෙදේ.
බුද්ධ පුත්‍රයන් හැසිරිය යුත්තේ කෙසේද යන්න බුදුන් වහන්සේ විසින් මෙසේ දේශනා කර තිබුණද, ගිහි විනිසුරු වරයෙකු භික්ෂුවකගේ චීවරය ඉවත් කිරීම බුදු දහමට බෙහෙවින් පටහැනි කරුණකි.
අවාසනාවකට මෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ තවම පවතින්නේ ශ්‍රී ලංකාව යටත් විජිතයක්ව පැවති යුගයේ ශ්‍රී ලාංකීය අනන්‍යතාවය මෙන්ම, භික්ෂුන්ද, බුදු සසුනද විනාශ කිරීමට කටයුතු කළ යටත් විජිත රාජ්‍යයන් විසින් මෙරටට හඳුන්වා දුන් නීති පද්ධතියයි. මෙහි සංශෝධනයන් සිදු විය යුතු බව පැහැදිලිය. එවන් එක් අංශයක් වනුයේ භික්ෂුන් වහන්සේලා සම්බන්ධයෙන් නීතිමය කටයුතු කිරීමයි. භික්ෂුන් වහන්සේලා බොහෝ නමක් වැඩ සිටින බෞද්ධ රටක් ලෙස සැලකෙන ශ්‍රී ලංකාව වැනි රටකට සංඝාධිකරණයක අවශ්‍යතාවය පැන නැගුණේ අද ඊයෙක නොවේ. මෙරට අධිකරණ සංඝනායකලාද බොහෝ නමක් වැඩ සිටිති. මෙවන් සංදර්භයක තවමත් මේ පිළිබඳව අවධානය යොමු නොවීම විශාල ගැටළුවකි.
සංඝාධිකරණයක් ලංකාවේ පැවතියා නම් විදෙස් බලවේග වලට යටවී සමාජයේ “කැපී පෙනෙන්නට” පමණක් තීන්දු තීරණ ලබාදෙන බුදු දහම පිළිබඳ හෝ බුදුන් වහන්සේ පිළිබඳ කිසිදු දැනුමක්, තැකීමක් හෝ ගරුත්වයක් නැති ගිහි විනිසුරුවන්ගේ නිග්‍රහයන්ට බඳුන් වීමට උතුම් බුද්ධ චීවරයට සිදු නොවනු ඇත. මොවුන් බුදු දහමට මෙන්ම බුදුන් වහන්සේගේ ධර්මයට කරන්නේද නිගාවකි. පව් කම් පළ දෙන බව බුදු දහමේ සඳහන් වේ. උපසම්පදා භික්ෂුවක් වාචිකව, මානසිකව සහ ශාරීරිකව තාඩන පීඩන වලට ලක් කිරීම බුදු දහමට අනුව මෙම ආත්ම භවයේදීම පටිසන් දෙනු ලබන කර්මයකි. කර්ම විපාක වලට ඔවුන් මුහුණ දෙනු ඇත.
පංචමී හේවාවිසෙන්ති