ජනාධිපතිවරයා තම මැතිවරණ ප‍්‍රකාශණයෙන් ඉතා පැහැදිලිවම ජනවරමක් ඉල්ලා සිටියේ ජනමත විවාරණයක් අවශ්‍ය නොවන ව්‍යවස්තා සංශෝධනයක් සඳහා පමණි. ඉන් අදහස් වූයේ වර්මාන ව්‍යවස්තාවේ පවතින සංශෝධනය හෝ ඉවත් කිරීම සඳහා ජනමතවිචාරණයක් අවශ්‍යවන වගන්ති වලට අත නොතබන බවය. එතුමාගේ ජයග‍්‍රහණය පිටුපස හෝ ඉදිරිපස සිටියා යයි වගකීම් පවරාගන්නා පිරිස් ජනාධිපතිවරණයට පසුව කරන ලද ප‍්‍රකාශ වලින් කියවුනේ රැවුලයි කැදයි දෙකම බේරාගැනීම සඳහා ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට අදාළව එවැනි මතයක් පළකල බවය. ඒ මඟින් තම විරුද්ධවාදින් විසින් රෙටි ඒකීයභාවයට සහ සම්බුද්ධශාසනය සුරැකීමට අදාළ වගන්ති ගැන තමාට අභියෝග කිරීමට තිබු අවස්ථාව නැති කල බවට ඔවුන් පුරසාරමි දෙඩවීය. කෙසේ වෙතත් ඒ මගින් රටේ ජනතාවට ”කොලේවසා ගැසු” බව ඔවුන් විසින්ම පිළිගනු ලැබිණි.
දැන් එම කි‍්‍රයාවලියේම දිගුවක් ලෙස නැවත වරක් ”කොලේවසා” ව්‍යවස්ථා සංශෝධන කි‍්‍රයාවලියක් ආරම්භ කිරීමට මෛති‍්‍ර – රනිල් ආණ්ඩුව උත්සාහ ගන්නා බව පෙනේ. ජනාධිපතිවරයාගේ පුර්ණ අනුමැතිය සහිතව රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා විසින් 9 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කිරීමට නියමිත යෝජනාව ඉදිරිපත් කරන්නේ සමිමත කිරීම සඳහා ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය වන බවට පුර්ව නිඟමනයක් සහිතව ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතක් නිර්මාණය කිරීමටය. ඒ සඳහා ඔහු මිට පෙර ව්‍යවස්ථා සංශෝධන කෙටුම්පතක් සකස් කිරීම සහ ඉදිරිපත් කිරීම සඳහා භාවිතාකළ ක‍්‍රමෙවිදයට සම්පුර්ණයෙන්ම වෙනත් ක‍්‍රමෙවිදයක් යෝජනාකොට ඇත.
එම යෝජනාවලිය මඟින් සමස්ථ පාර්ලිමේන්තුවම ව්‍යවස්ථා සමිපාදක සභාවක් බවට පත්කිරීමට යෝජනා කෙරේ. එම යෝජනාෙවි 24 වැනි වගන්තිය මඟින් ඉතා පැහැදිලි ව ප‍්‍රකාශ වන්නේ ව්‍යවස්ථාවේ 83 වැනි වගන්තියේ සඳහන් පරිධි සංශෝධනය හෝ ඉවත් කිරීම් සඳහා ජනමතවිචාරණයක් අවශ්‍යවන වගන්ති වල වෙනස්කම් කරන බවය. එසේ නොවන්නේ නම් පනත් කෙටුම්පත අධිකරණයට ඉදිරිපත් නොකර සෘජුව ජනමත විචාරණයකට ඉදිරිපත්කරන බව ආරමිභයේදීම ප‍්‍රකාශ කිරීම අවශ්‍ය වන්නේ නැත. ඒ මඟින් වික‍්‍රමසිංහ මහතා විසින් තමා කරන්නට අදහස් කරන්නේ කුමක්දැයි යෝජිත ව්‍යවස්ථා සමිපාදක සභාවට පැහැදිලි මඟ පෙන්වීමක් ලබාදී ඇත. අප රටේ ව්‍යවස්ථාවේ ඒ ආකාරයට සංශෝධනය හෝ ඉවත්කිරීම් සඳහා ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍යවන වගන්ති 11 ක් ඇත. පසුගිය කාලයේදී සරත් එන් ද සිල්වා, හිටපු අගවිනිසුරුතුමා ලබාදුන් අධිකරණ තීන්දුවක් අනුව ව්‍යවස්ථාවේ 4 වැනි වගන්තිය 3 වැනි වගන්තිය සමඟ එක්ව කියවිය යුතු බැවින් එවැනි වගන්ති 12 ක් ඇතැයි සැලකිය හැක.
එම වගන්ති අතුරින් රෙටි ඒකීයභාවයට සහ ඒ නිසාම ජාතික ආරක්‍ෂාවට අදාළ 2 වගන්තිය සහ ඓතිහාසික රාජ්‍ය පාලන ව්‍යුහයට සහ සමිප‍්‍රදායට අදාළව සමිබුද්ධ ශාසනය ආරක්‍ෂා කිරීමේ වගකීම් දැක්වෙන 9 වැනි වගන්තිය රටට තීරණත්මකව වැදගත් වේ. ඒසේ වැදගත් වීමට තවත් හේතු දෙකක් බලපාන බවද මෙහිදී පෙන්වාදිය යුතුය. පළමුවැනි හේතුව එම වගන්ති දෙක ඉවත්කරන ලෙසට බෙදුම්වාදී බලවේග විසින් ප‍්‍රභල ඉල්ලීමක් ඉදිරිපත් කිරීමය. දෙවැනි හේතුව ඊට අදාළව ජනාධිපතිවරණයට පෙර වර්තමාන අගමැතිවරයා විසින් බෙදුම්වැදි පක්ෂ වලට එවැනි සහතිකයක් ලබාදී ඇති බවට එල්ල වූ චෝදනාවයි. ඉහත සඳහන් කල ආකාරයට ජනාධිපති මැතිවරණ ප‍්‍රකාශණය තුලද ”කොලේවසා ගසන්නේ ” මෙම වගන්ති දෙකට අදාළවය
ඉන්දියානු ව්‍යවස්ථාවේ එවැනි වගන්ති හැඳින්වෙන්නේ සංශෝධනය කළ නොහැකි ස්ථිර වගන්ති ලෙසය. ඒවා ව්‍යවස්ථාවේ මුලික ව්‍යුහයට අයත් වන නිසා ජනමත විචාරණයකින්වත් වෙනස්කළ නොහැක. ඉන්දියානු ව්‍යවස්ථාවේ අධිකරණ ස්වාධීනත්වයට අදාළ වගන්තිය එවැනි වගන්තියකි. එසේනම් යහපාලනය සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ගැනම වහසිබස් දොඩන ආණ්ඩුවක් තම රටේ ව්‍යවස්ථාවේ මුලික ව්‍යුහයට අදාළ වගන්ති වෙනස්කිරීමට අදහස් කරන තත්වයකදී ඒ බව අදාළ යෝජනාවේ පුර්විකාවට ඇතුල් නොකරන්නේ කුමක් නිසාද? විශේෂයෙන්ම එවැන්නක් කිරීම අවශ්‍ය වන්නේ ආණ්ඩුව තම ජනවරම ලබාගැනීමේදී ජනමතවිචාරණයක් අවශ්‍යවන වගන්ති වෙනස් නොකරන බවට පොරොන්දු වු බැවිනි. ඇත්ත වශයෙන්ම ආණ්ඩුවට ව්‍යවස්ථා සමිපාදනයේදී වඩා යෝග්‍ය ක‍්‍රමය වන කෙටුමිපතට අදාළව 120 (අ* වගන්තියට අනුව අධිකරණයේ මතය විමසා ඉන්පසුව ජනමතවිචාරණයට ඉදිරිපත්කළ හැක. එසේ නොමැතිව අධිකරණය මඟහැර 120 (ආ* වගන්තිය හරහා සෘජුව ජනමතවිචාරණයට ඉදිරිපත් කරන්නේ ඒ බරපතළ සංශෝධන පිළිබඳව ජනමතවිචාරණයට පෙර සංවාදයක් ඇති වීම වැළැක්වීමට යයි තර්ක කල හැක. ඒ නිසා ආණ්ඩුව තමාගේ යටි අරමුුණු පිළිබඳව යෝජනාවේ පුර්විකාවේ සඳහන් නොකිරීම පුදුමයට කාරණයක් නොෙවි.
කෙසේවෙතත් මහජන අදහස් ලබාගෙන ව්‍යවස්ථාව සම්පාදනය කිරීමෙන් පසුව ජනමතවිචාරණයක් අවශ්‍යවන වගන්ති සංශෝධනය කරනවාද නැත්ද යන්න තීරණය කෙරෙන බවට ප‍්‍රතිතර්කයක්ද ඉදිරිපත් කළ හැක. එහෙත් සද්භාවයෙන් එසේ කරන්නේ නම් ව්‍යවස්ථා කෙටුමිපත ජනමත විචාරණයකට ඉදිරිපත් කරන බවට ආරම්භයේ දීම තීන්දුවක් ගැනීම අවශ්‍ය වන්නේ නැත. ඒ අනුව ආරම්භයේ දීම අවසාන කි‍්‍රයාවලියත් තීන්දු කරන්නේ කෙටුමිපත දැන්ටමන් සකස්කොට අවසන් නිසා බවටද තර්ක කළ හැක. ජනාධිපතිවරණයේදී බෙදුම්වාදි – ජාතිවාදි පක්‍ෂවලට වර්තමාන ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රධානීත් විසින් ලබාදුන්නා යැයි චෝදනාවට ලක් වී ඇති පොරොන්දු අනුව ද මුලික කරුණු ”ආරම්භයේ දීම තීරණයකොට ඇත” යන චෝදනා සාධාරණීකරණය වේ. ඊට අමතරව පාර්ලිමේන්තුව ව්‍යවස්ථා සමිපාදක මණ්ඩලයක් බවට පත් කිරීමට පෙර නොර්වේ රටේ විද්වතුන් සහ අප රටේ විද්වතුන් යයි කියන ජයමිපති වික‍්‍රමරත්න වැනි බෙදුම්වාදී හිතවාදීන් විසින් ව්‍යවස්ථාවේ මුලික රාමුව සකස් කරමින් සිටින බවට පළ වූ වාර්තා අනුව ද ඒ බව තහවුරු වේ.
ආණ්ඩුවට ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කිරීමේ බලය සහ අයිතිය ඇත. එහෙත් ඒ සඳහා නීත්‍යානුකූල මෙන්ම මහජනයාට වඩාත් පිලිගත හැකි ක‍්‍රමවේදය භාවිතා කළ යුතුය. ආණ්ඩුවේ සද්භාවය මුලික වශයෙන්ම අභියෝගයට ලක්වන්නේ මීට පෙර ව්‍යවස්ථා සමිපාදනය සඳහා යොදාගත් තේරීම් කාරක සභා ක‍්‍රමය වෙනුවට මෙවර සමස්ත පාර්ලිමේන්තුවම ව්‍යවස්ථා සමිපාදක මණ්ඩලයක් බවට පත්කිරීමට උත්සාහ කිරීම නිසාය. නමුත් ආණ්ඩුව කියන්නේ එම කි‍්‍රයාවලිය මාධ්‍යයට නිරාවරණය නොවන නිසා සහ විනිවිද භාවයෙන් තොර නිසා එම ක‍්‍රමෙවිදය නුසුදුසු බවය. එය පට්ටපල් බොරුවකි. ‘මංගල මුණසිංහ කම්ටුවට’ සහ ‘ජී.එල්. පිරිස් කම්ටුවට’ එවැනි ප‍්‍රශ්නයක් තිබුනේ නැත. අනෙක් පැත්තෙන් ආණ්ඩුව කියන්නේ සමස්ත පාර්ලිමේන්තුවම ව්‍යවස්ථා සමිපාදක මණ්ඩලයක් බවට පත්කිරීම වඩා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බවය. වර්තමානයේ පාර්ලිමේන්තුවේ සැබෑ විපක්‍ෂය ලෙස කටයුතු කරන මන්තී‍්‍රවරුන්ට කථා කිරීමට අවම කාලයක් හෝ ලබා නොදෙන ආණ්ඩුවක් ඊට වඩා වැඩි ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයක ලබාදීම සඳහා නව ව්‍යුහයක් ගැන කථාකිරීම ඉළ ඇදෙන විහිළුවකි.
එසේනම් ආණ්ඩුව ඒ ආකාරයට පැහැදිලි මාවතක් තිබියදී කැළයක් මැදින් අළුත් පාරක් කැපීමට උත්සාහ කරන්නේ කුමක් නිසාද? සාමාන්‍ය ක‍්‍රමවේදය අනුව ආණ්ඩුව විසින් කාරක සභාවක් පත් කලහොත් තම යෝජනා පළමුව ඊට ඉදිරිපත් කරන ලෙස විපක්‍ෂය විසින් ආණ්ඩුවට බලකරනු ඇත. එවැනි අවස්ථාවකදී කොලේවසා ගැසීමේ ආණ්ඩුවේ උපක‍්‍රමය අවුල්වනු ඇත. දෙවනුව ආණ්ඩුව උත්සාහකරන්නේ කාලබෝමිබයක් සඟවා ඇති මල්වට්ටියට සියළුම පාර්ලිමේන්තු මන්තී‍්‍රවරුන් ලවා අතගැස්සවීමය. ආරම්භයේ දී ඊට අතගැසු පසුව දෙවනුව ඊට විරුද්ධවීමේදී සදාචාර ප‍්‍රශ්නයකට මුහුණ දීමට සිදුවන්නේ සැබෑ විපක්‍ෂය ලෙස කටයුතු කරන මන්තී‍්‍රවරුන්ටය. ඒ අනුව ආණ්ඩුවේ මුලික උපක‍්‍රමය වන්නේ බෙදුම්වාදයට පාවඩ එළන බරපතල ව්‍යවස්ථා සංශෝධනවල වගකීම සමස්ත පාර්ලිමේන්තුව මත පැටවීම බව පැහැදිලි ව පෙනේ.
එහිදී තවත් විශේෂ තත්වයක්ද ආණ්ඩුව සැලකිල්ලට ගන්නා බව පෙනේ. ඒ වාමාංශික පක්ෂ විසින් බලය බෙදීමේ සංකල්පය විග‍්‍රහකරගන්නා ආකාරයේ පවතින පරස්පරතාවයයි. එම පක්ෂ බලය බෙදීමේ සංකල්පය අධිරාජ්‍යවාදී බෙදුම්වාදී න්‍යාය පත‍්‍රයෙන් වයුක්තව විග‍්‍රහකරති. එම තත්වය තුල ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී හෝ මානව අයිතිවාසීකම් සීනි තවරා බෙදුම්වාදී හලාහළ විෂ ඔවුන්ට ගිල්ලවීමේ ඉඩක් ඇතැයි ආණ්ඩුව කල්පනාකරන බව පෙනේ. යමි වාමාංශික පක්ෂ දැනටමත් ආණ්ඩුව විසින් අටවන ව්‍යවස්ථා සංශෝධන උගුලට පය තබා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය දිනාගැනීම සඳහා පිම්මක් පැණිය හැකි බවට මත පලකිරීම් තුලින් ඒ බව තහවුරු වේ. යමි පිරිසක් ආණ්ඩුවේ සැබෑ උපායමාර්හික අරමුණ තේරුම් නොගෙන එවැනි අද බාල බොළඳ තර්ක මත ඒ උගුලට පය තැබුවහොත් ආපසු භාරවිය නොහැකි මහා අර්බුදයකට සමස්ත ජාතියම ගොදුරු වනු ඇත.
මෙහිදී ”සැබෑ විපක්‍ෂයට ද” බරපතල අභියෝගයකට මුහුණ දීමට සිදුවේ. විධායක ජනපති ක‍්‍රමය සහ මනාප ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීම යන ජනපි‍්‍රය සටන්පාඨ දෙකට විරුද්ධ වීම ඒ අභියෝගයයි. ආණ්ඩුව විධායක ජනපති ක‍්‍රමය වර්තමාන ජනාධිපතිවරයාගේ කාලය තුල පවත්වාගෙන යාමට තීන්දු කිරීම තුලින් තමාගේ හෙළුව දැන්ටමත් මහජනයාට පෙන්වා ඇත. සැබෑ ලෙසම ඔවුන් කරන්නට උත්සාහ කරන්නේ සහ එකා පසු පස එකා බැගින් ශී‍්‍ර ලංකාවට සැපත්වන ඇමෙරිකානු රාජ්‍ය දෙපාර්මේන්තුවේ නිලධාරීන්ට අවශ්‍යවන්නේ විධායකයේ වැඩි බලතල අගමැතිට පවරා ගැනීමය. එහි අවසාන අරමුණ බෙදුම්වාදී බලහත්කාරයට එරෙහිව ක්‍ෂණිකව සහ සෘජුව තීන්දු ගැනීමට ජනාධිපතිවරයාට ඇති හැකියාව අහෝසි කිරීම බව මහජනයාට පැහැදිලි කිරීම අමාරු නැත. සුළු ජාතික ජාතිවාදී සහ බෙදුම්වාදී පක්ෂ මෙන්ම ජනතා විමුක්ති පෙරමුණද මනාප ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීමට කැමතිවන්නේ නැත. ඒ නිසා මනාප ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීම වෙනුවට බොහෝ විට සිදුවන්නේ වෙනත් පැටලිලි ක‍්‍රමයක් හඳුන්වාදීම බව මහජනයාට ඒත්තු ගැන්විය යුතුය. ඒ අනුව විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය සහ මනාප ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීම නැමති ආණ්ඩුවේ ව්‍යාජ සළුපිළි ඉවත් කළ විට බෙදුම්වාදී හෙළුව මහජනයාට හොඳින් දැකගත හැකි වනු ඇත.
ආණ්ඩුවේ ‘කොලේවසා ගැසීමේ’ ‘ව්‍යවස්ථා කුමන්ත‍්‍රණය’ මහජන ඇස් ඉදිරියේ හොඳින්ම එළිදරවි කළ හැක්කේ ඔවුන්ගේ සැබෑ අරමුණට අභියෝග කිරීම තුලිනි. ඉහත සඳහන් කල ආකාරයට ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය වන ව්‍යවස්ථාවේ මුලික ව්‍යුහයට අයත්වන 2 වන සහ 9 වැනි වගන්ති සංශෝධනය නොකරන බවට ආණ්ඩුව විසින් ඉදිරිපත්කරන යෝජනාවේ පුර්විකාවට ඇතුල්කල යුතු බවට සැබෑ විපක්‍ෂයේ මන්ත‍්‍රිවරුන් ඉල්ලා සිටිය යුතුය. එසේ නොමැති නම් ඒ පිළිබඳව විශේෂ ප‍්‍රකාශයක් කරන ලෙස අගමැතිවරයාගෙන් ඉල්ලා සිටිය යුතුය. ඒ පුර්ව කොන්දේසිය ඉටුනොවන්නේ නම් රටට ජාතියට ආදරය ඇති කිසිදු මන්තී‍්‍රවරයකුට ඒ යෝජනාව අනුමත කරමින් එම සභාවේ රැදීමට සදාචාර අයිතියක් නැත.
නමුත් ප‍්‍රශ්නය එතැනින් අවසන් වන්නේ නැත. කිසිදු සද්භාවයක් නැති කොලේවසා ගැසීමේ මෙම කුමන්ත‍්‍රණකාරී ව්‍යවස්ථා සංශෝධන කි‍්‍රයාවලිය ‘ගෙදර ගියොත් අඹු නසී – මඟ හිටියොත් හෝ නසී’ පන්නයේ වැඩකි. මෙම කි‍්‍රයාවලිය ආරම්භකල පසු එය ජයග‍්‍රහණයෙන් හෝ පරාජයෙන් යන කුමන ආකාරයට අවසන් වුවත් එහි අවසන් එලය බෙදුම්වාදයට වාසිසහගත වේ. ජාත්‍යන්තර බෙදුම්වාදී න්‍යාය පත‍්‍රය දිගහැරෙන්නේ සිංහල ජනතාවගේ අනුකම්පාවෙන් ජයග‍්‍රහණය කිරීම සඳහා නොවේ. සිංහලයා බන්දේසියක තබා 13 වැනි සංශෝධනය ඉක්මවා යන බලතල ලබාදුනහොත් බෙදුම්වාදින් එය සතුටින් බාරගනු ඇත. එම කි‍්‍රයාවලිය සිංහලයා විසින් අඩාල කළද ඔවුන්ට ඉදිරියට යාමට මෙම ප‍්‍රවේශය මඟින් තල්ලූවක් ලැබේ. බෙදුම්වාදී න්‍යායපත‍්‍රයේ ගමනින් යමි දුරක් රෙටි ව්‍යවස්ථාව සහ නීතියට අනුව ඉදිරියට ගියත් එහි අවසාන සැතපුමි කිහිපය ඉදිරියට යන්නේ රෙටි නීතියට පිටින් ජාත්‍යන්තර මැදිහත් වීම මතය. යමි බලහත්කාරයක් සහ ප‍්‍රචන්ඩතාවයක් සහිතව දියත්වන එම අවසන් කි‍්‍රයාවලය ජාත්‍යන්තර නීතිය ඉදිරියේ සාධාරණකරනය කිරීම බෙදුම්වාදීන් මුහුණදෙන මුලික අභියෝගයයි. ඉදිරියේදී පැවැත්වීමට නියමිත ජනමත විචාරණයේ දී උතුරේ ජනතාව විසින් ඊට පක්‍ෂව ඡුන්දය ප‍්‍රකාශ කිරීම තුල බෙදුම් වාදීන් එම අභියෝ්‍යය ජයගනු ඇත. බෙදුම්වාදීන්ගේ පැත්තෙන් ගත්විට ජනමත විචාරණයක් මගින් සංශෝධනය කලයුතු වගන්ති සංශෝධනය නොකර 13 වැනි සංශෝධනය ශක්තිමත කරන වගන්ති ප‍්‍රමාණයක් සඳහා තුනෙන් දෙකේ පාර්ලිමේන්තු බලය ලබාගත්තද එය බරපතල ජයග‍්‍රහණයකි. උදාහරණයක් ලෙස උතුුරු නැගෙනහිර එක් කිරීම සඳහා වඩා ලිහිල් ප‍්‍රතිපාදනයක් ඇතුල්කර ගැනීම සහ සමගාමී ලැයිස්තුව ඉවත් කිරීම මඟින් වුවද බෙදුම්වාදීන්ට නීත්‍යානුකූලව ගමන් කරන දුර බොහෝ වැඩිකරගත හැක. 13 වැනි සංශෝධනයෙන් ලැබී ඇති පොලිස්, ඉඩම් සහ මහ ඇමති අරමුදල් බලතල වලට අමතරව ඉහත සඳහන් කල බලතල කිහිපයක් අළුතින් ලබාගැනීම තුලින් පමණක් වුවද බෙදුම්වාදී න්‍යාය පත‍්‍රයට එය ආරම්භයේදීම සැලසුම්කල ආකාරයටම ඉදිරියට ගමන්කළ හැක. බොහෝවිට එම ගමන වැලැක්වීම සඳහා ජනාධිපතිවරයාට ව්‍යවස්ථාවෙන් ලබාදී ඇත බලතල ප‍්‍රමාණයක් තුනෙත් දෙකේ බලයෙන් ඉවත් කිරීම මඟින් පමණක් වුවද ගමන තවදුරටත් පහසු කළ හැක. මෙම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන ක‍්‍රියාවලියේ අවම අරමුණ එය බවට කිසිදු සැකයක් නැත.
කෙසේ වෙතත් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය කුමන්ත‍්‍රණකාරී ලෙස සිදු කිරීමට විරුද්ධව මත දක්වන යමි විද්වතුන්ගේ යෝජනා මඟින්ද එම කූඨ කි‍්‍රයාවලියට තල්ලූවක් ලැබේ. උදාහරණයක් ලෙස ව්‍යවස්ථාවේ 83 වැනි වගන්තිය ප‍්‍රකාරව සංශෝධනය සඳහා ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය වගන්ති වලට වෙන් වශයෙන් ඡුන්දය ඉල්ලීම සිදුකලහොත් බෙදුම්වාදීන්ට වාසිදායක වේ. එවිට එක් පැත්තකින් මහජනයාට් තීන්දුව ව්‍යාකූල වන අතර අනෙක් පැත්තෙන් සංශෝධනයෙන් යමි කොටසක් හෝ අනුමත කරගැනීමේ අනතුර මතුවේ. එම නිසා ව්‍යවස්ථාව සමස්තයක් ලෙස ජනමත විචාරණයට ඉදිරිපත් කිරීම වඩා වාසිදායක වන්නෙ සමස්ථ කි‍්‍රයාවලිය සහමුලින්ම පරාජය කිරීමේ උවමනාව ඇති පාර්ශවයටය.
අවසාන වශයෙන්, ජාතන්තර ඔත්තු සේවාවල සහ ඩයස්පෝරාවේ පීඩනය මත ආණ්ඩුව විසින් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශේධන ක‍්‍රියාවලිය කඩිනම් කලත් එය ඔවුනටම පාරාවලල්ලක් කිරීමේ විභවය සැබෑ විපක්‍ෂය සතු බව කිව යුතුය. ඒ අනුව රට පවාදෙන ආණ්ඩුවට විරුද්ධව තීරණාත්මක සටන 09 වැනි දා පාර්ලිමේන්්තුවෙන් ආරම්භ කිරීමේ අවස්ථාව දැන් ඔවුනට ලැබී අත. රණවිරුවන් 28,000 ක් දිවි පුදා තවත් 29,000 ක් අතපය අහිමිකොටගෙන සහ ඊට පෙර 60,000 ක් තරුණයන්ද දිවි පුදා නතර කළ ක‍්‍රියාවලිය පාර්ලිමේන්තුව තුලින් නැවත ආරම්භ කිරීමට ඉඩ නොදෙන බව ඔවුන් උස් හඩින් ජනතාවට පැවසිය යුතුය.
වෛද්‍ය කේ.එම්. වසන්ත බණ්ඩාර
ජාතික සංවිධාන එකමුතුව